Historia zaciskania pasa

Amerykański pastor Sylvester Graham (zwany też „Doktorem Trociną”) piętnuje grzech obżarstwa, prowadzący, jego zdaniem, do rozpusty, niestrawności i wychowania chorowitych dzieci. Proponuje spartańską dietę składającą się z ciemnego, gruboziarnistego chleba pieczonego bez użycia drożdży (słynne pieczywo Grahama) oraz z warzyw i wody.

Lata 60. XIX w.
William Banting, przedsiębiorca pogrzebowy z Londynu, traci 25 kg stosując dietę wysokobiałkową, na którą składają się chude mięso, grzanki, jajka na miękko i warzywa. Do końca XIX stulecia dieta Bantinga była najczęściej stosowaną metodą odchudzania w Ameryce.

W tym samym czasie inny propagator diety wysokobiałkowej, doktor James Salisbury, lansuje odżywianie oparte na gorącej wodzie i kotletach z siekanego mięsa (słynne steki Salisbury’ego), które pozwala schudnąć i poprawić stan zdrowia.

Koniec XIX w.
Diety mleczne, dawniej zalecane, aby przytyć i pozbyć się niestrawności, zyskują popularność jako terapie odchudzające.

Lata 90. XIX w.
Doktor Edward Hooker Dewey zaleca umiarkowaną głodówkę i niejadanie śniadań.

1898
Biznesmen Horace Fletcher powołuje ruch na rzecz wolnego przeżuwania. Kiedy z powodu nadwagi odmówiono mu ubezpieczenia na życie, Fletcher zrzucił 20 kg, przeżuwając każdy kęs jedzenia przed połknięciem, aż do uzyskania płynnej konsystencji.

1918
Zaczyna się moda na liczenie kalorii. Dieta doktor Lulu Hunt Peters, „najbardziej znanej i kochanej lekarki Ameryki”, zaczyna się od głodówki, potem przechodzi do wolnego przeżuwania i liczenia kalorii, przy czym dzienny limit wynosi 1200 kalorii. Jest tylko jedno małe „ale”: recepty należy przestrzegać do końca życia.

1928
Zła wiadomość: w przypadkach poważnej nadwagi lekarze zalecają zmniejszenie dziennego limitu do 600 kalorii.

Lata 20. XX w.
Doktor William Howard Hay lansuje odżywianie oparte na prawidłowym łączeniu produktów. Jego „metoda tysiąclecia” (która zaleca także codzienne lewatywy i powolne przeżuwanie) zakłada, że kluczową sprawą jest zachowanie właściwego pH w organizmie. Aby to osiągnąć, nie powinno się łączyć w jednym posiłku skrobi, owoców i produktów białkowych.

Inne nowe trendy: niskokaloryczna dieta Hollywood (18 dni, po 585 kal. dziennie, głównie w postaci grejpfrutów, pomarańczy, jajek i cieniutkich grzanek), dieta ananasowa oraz dieta oparta na kotletach jagnięcych.

1932
W salonach piękności sprzedawany jest proszek odchudzający „Diet Aid” doktora Stolla, do stosowania zamiast posiłków.

1960
Na wzór Anonimowych Alkoholików powstaje organizacja Anonimowych Żarłoków.

1961
Bestseler Hermana Tallera „Calories Don’t Count” (Kalorie się nie liczą) promuje dietę bogatą w tłuszcze i białko, a ubogą w węglowodany. Z czasem Taller zostaje uznany winnym oszustwa, w związku ze sprzedażą wysyłkową bezwartościowych kapsułek z wyciągiem z krokosza.

Lata 60. XX w.
„Złoty wiek” diet niskowęglowodanowych i dopuszczających alkohol, ukazują się książki „The Drinking Man’s Diet” (Dieta człowieka pijącego) Gardnera Jamesona i Elliotta Williamsa oraz „Martinis and Whipped Cream” (Martini i bita śmietana) Sidneya Petrie’ego.

1972
„Rewolucyjna dieta” Roberta Atkinsa zaleca duże ilości mięsa i tłuszczu; węglowodany są zakazane.

Lata 70. XX w.
Moda na dietę astronautów, oparta na płynnym pożywieniu.

Rok 1976
„Dieta ostatniej szansy” autorstwa osteopaty Roberta Linna łączy głodówkę i płynne odżywki białkowe sporządzone ze ścięgien i skór zwierzęcych. Uważa się ją za przyczynę śmierci co najmniej 58 osób pozbawionych podstawowych składników odżywczych.

1978
Herman Tarnower lansuje wysokobiałkową dietę Scasdale o dziennym limicie 700 kalorii. Dwa lata później ginie zamordowany przez swoją kochankę.

1981
Dieta Cambridge, oparta na niskokalorycznych odżywkach białkowych, rozprowadzanych w systemie sprzedaży bezpośredniej. Zanim zakazano dystrybucji tych napojów, 30 wycieńczonych grubasów zmarło na zawał serca.

2003
Brytyjscy piekarze przeklinają doktora Atkinsa i jego dietę. W ciągu ostatniego dziesięciolecia sprzedaż chleba w Zjednoczonym Królestwie spadła o 15 procent.

2004
– Facet był gruby, a żarcie podłe – tak wspomina po latach wizytę w domu dr Atkinsa burmistrz Nowego Jorku Michael Bloomberg.


Źródło: Tygodnik Forum, na podstawie: Los Angeles Times